Bieganie w siarczystym mrozie

Kiedy jechałem dzisiaj do pracy termometr wskazywał -16 st. C. Póki auto się nie nagrzało palce mi cierpły na kierownicy. Tym bardziej zdziwiłem się, gdy zobaczyłem ilu ludzi chwali się bieganiem w jeszcze niższych temperaturach. Zauważam dziwną tendencję do udowadniania innym jakimi jesteśmy hardkorami. Im bardziej ekstremalnie i niebezpiecznie, tym większy poklask gawiedzi. Szkoda, że ta tendencja dotyka też biegania. Chwalenie się i zachęcanie do biegania w warunkach ekstremalnych (a za takie mam bieganie, gdy termometr wskazuje poniżej -15 st.) uważam za nieodpowiedzialne, a hasła mówiące o tym, że kto nie biega w siarczystym mrozie ten szuka wymówek są szczytem głupoty.

Jak byłem dzieciakiem skakałem przez ognisko i robiłem masę różnych głupich rzeczy żeby przypodobać się rówieśnikom. Dziś już nie mam takiej potrzeby. Sam określam swoje granice i wsłuchuję się w swój organizm. Każdy z nas ma inną tolerancję na zimno. Jesteśmy też w różnym stopniu zahartowani. Trenując regularnie w niskich temperaturach stopniowo przyzwyczajamy do nich organizm, który lepiej znosi wysiłek w takich warunkach.

Mróz to nie żarty, nie ma co się go bać, ale podobnie jak do wody wypada podchodzić z respektem. Co nam przyjdzie z jednego średniej jakości treningu wykonanego w dużym mrozie, jeśli potem przez dłuższy czas będziemy się zmagać z przeziębieniem lub kontuzją. Twoje ścięgna i stawy mogą bardzo szybko podziękować ci za regularne wychładzanie i powiedzieć, że pierniczą taką współpracę.

Widziałem ostatnio film Wyścig opowiadający o Nikim Laudzie, kierowcy i mistrzu świata Formuły 1. Chociaż z wyścigami mam tyle wspólnego, że chciałbym żeby moja szosa pędziła jak bolid, to patrząc na ten film kolejny raz przekonuję się o uniwersalności pewnych rzeczy w sporcie niezależnie od uprawianej dyscypliny. Mianowicie Lauda oprócz tego, że był doskonałym kierowcą zasłynął z tego, że minimalizował ryzyko jednocześnie maksymalizując rezultaty. Co to znaczy? Znaczy ni mniej ni więcej, że starał się nie narażać bez sensu. Był jednak tytanem pracy. Nie był przez to zbytnio popularny, ani efektowny. Za to ta strategia zaprowadziła go do trzykrotnego mistrzostwa.

Dlaczego nie uczyć się od najlepszych? Jeśli chcesz udowodnić jakim jesteś hardkorem przygotuj się i przebiegnij maraton w doskonałym czasie, zrób triathlon na dystansie Ironman albo jakiś stukilometrowy bieg górski. Prawdziwy hart ducha i determinację udowadnia się wstając codziennie na trening, pracując nawet, gdy nie masz na to najmnieszej ochoty i konsekwentnie dążąc do celu. Jednorazowy wybryk nie udowodni niczego poza Twoją nieodpowiedzialnością.

Jeśli czujesz się na siłach - idź pobiegać. Jeśli nie zostań w domu, przecież siarczyste mrozy zazwyczaj odpuszczają po kilku dniach. Jeśli w tym czasie wykonasz jakiś trening zastępczy, to na pewno nie zaszkodzi twojej formie.

Punkty krytyczne w treningu na dużym mrozie:

• Brak ochrony stawów – zadbaj o właściwą ochronę stawów i ścięgien. Ubierz wysokie skarpetki, załóż pod tajty (getry) bieliznę termiczną.
• Bawełna – bawełna ma tendencję do nasiąkania potem, a nie wypychania, go daleko od skóry. W dodatku jest przewiewna. Przez to zamiast chronić przed zimnem dodatkowo chłodzi. Dotyczy to w równym stopniu czapek o czym często się zapomina.
• Oddychanie – mocne oddychanie przez usta sprawia, że wrzucamy tam bardzo chłodne powietrze, co w efekcie może prowadzić do przeziębienia. Znacznie lepiej oddychać przez nos, co pozwoli powietrzu ogrzać się zanim trafi do płuc. Jeśli musisz oddychać przez usta staraj się to robić przez język, tak aby powietrze nie trafiało prosto do gardła.
• Chusta na twarz – chociaż chusta może chronić przed mrozem, to pod chustą tworzy się wyższa temperatura i wyższa wilgotność. Zdjęcie chusty na mrozie może skutkować przeziębieniem lub kłopotami z cerą.
• Krem – twarz należy smarować, ale tłustym kremem na zimę, a nie kremem nawilżającym. Kremy nawilżające zawierają wodę. Woda, mróz, resztę sami sobie dopiszcie.